Staren in het donker

Staar je soms in het donker? Vind je dat fijn? Ben je bang van het donker? Voelt het alsof je minder controle hebt wanneer je niet helemaal kan zien?

Hoe voelt het donker aan wanneer je je ogen sluit? Is het aangenaam of beangstigend of misschien gewoon saai?

Duisternis is een fascinerend fenomeen.

Jaren geleden deed ik een duisternismeditatie in een geluids- en lichtdichte ruimte met 60 mensen. Geen geluid, geen licht, geen beweging. Alleen ik en het donker. Behalve stil blijven was de enige instructie om onze ogen open te houden gedurende de hele meditatie, die een uur duurde.

De eerste paar minuten waren ongemakkelijk. Mijn hersenen begonnen beangstigende maar belachelijke verhalen bij elkaar te fantaseren over de duisternis waarin ik me bevond. Toen dat voorbij was, legde de energie die door de meditatie was ontstaan zich over me heen als een onzichtbare fluwelen sluier, en kalmeerde me zachtjes. Mijn verstand kwam tot rust als een hond die zijn plek heeft gevonden en gaat liggen. Vanaf dan was er enkel mijn bewustzijn en het donker. De truuk was om de ogen niet te sluiten. Wanneer je je ogen sluit, kan je verstand je veel gemakkelijker kapen.

Het licht van levensenergie.

Ik keek rond, maar natuurlijk kon ik niets zien. Heel langzaam werd het een fascinerende ervaring. Ik hield mijn hand voor mijn gezicht en bewoog hem een beetje. Wow, ik begon duidelijk een blauw licht rond mijn hand te zien. Hoe minder ik focuste, hoe sterker en helderder het werd. Ik was sceptisch en zat een tijdje te experimenteren. Wat zag ik, een projectie of de realiteit? Ik liet mijn hand zakken, en het licht was weg. Ik bracht hem weer naar mijn gezicht, en ik zag de contouren van mijn hand in blauw licht. Serieus? Ik probeerde het met mijn andere hand, dat had hetzelfde effect. Ik draaide langzaam mijn hand en kon duidelijk het blauwe licht ook zien bewegen. Dit moest wel mijn levensenergie zijn.

Ik herinnerde me een ervaring die ik 20 jaar geleden had gehad, toen ik een groep leidde bij een bezoek aan een van de smalle maar lange lavagrotten op Lanzarote, een van de Canarische eilanden. Wanneer de laatste zaklamp uitging, zag ik hetzelfde fenomeen.

Met het verstand zien we enkel wat het verstand kent.

Oké, ik legde mijn handen weer in mijn schoot en staarde verder in het donkere niets voor me. Na een tijdje stelde ik vast dat ik me in een staat van groeiende gelukzaligheid bevond. Dat ging gepaard met sterren zien, kleine lichtpuntjes, net zoals de melkweg tijdens een heldere nacht. Ik kon onmogelijk de afstand of grootte van de lichtjes inschatten, maar ik zag er honderden, duizenden.

En alweer gebeurde het: wanneer ik probeerde te focussen op de sterren, dimde het licht. De meditatieruimte liet me toe om in slow motion te observeren wat er gebeurt wanneer kijken vanuit gewaarzijn moet wijken voor de aanwezigheid van het verstand. Met het verstand zien we enkel wat het verstand kent. En het kende dit sterrenlicht niet. De sterren lieten zich enkel terug zien toen ik energetisch wegtrok uit mijn verstand.

En god, wat was het gelukzalig. Ik hield altijd al van de sterren. Wie niet? Maar deze sterren zag ik in een donkere, muisstille ondergrondse kamer. Ik was niet aan het denken of aan het onderzoeken, ik vierde gewoon in stilte de échte visie van duizenden sterren, overal om me heen.

Later dacht ik: wow, konden we allemaal maar zo’n directe ervaring hebben van de ruimte waarin we leven! De maatschappij waarin we opgroeien en leven misleidt ons op een schandalige manier door deze realiteit voor ons achter te houden. De hele wereld doet alsof “de realiteit” waar we het altijd over hebben de enige echte is.

Verschillende realiteiten.

Ik geef toe dat lezen over de ervaring van anderen, of over andere realiteiten, niet echt een verschil maakt zolang je ze zelf niet hebt ervaren. Maar wanneer je die ervaring hebt, is de impact ervan onuitwisbaar. Het kan je hele leven op zijn kop zetten. Expansie is onvermijdelijk, en je weet dat het geen visioen is omdat je pillen hebt geslikt. Je weet het onherroepelijk zeker.

Deze ervaring kan je relatie tot dood, tot leven, tot het bestaan, tot de wereld veranderen. Misschien valt alle angst voor niet-bestaan van je af; misschien ben je vervuld van een vreugde en vrijheid van onverwachte proporties. Je prioriteiten zullen worden door elkaar geschud en het immateriële, dat eerst iets was waar je moeite voor moest doen om het te geloven, wordt nu iets dat je kent uit ervaring.

Laat je nieuwe niveaus van leven toe?

Zal je ernaar verlangen dat anderen dezelfde vreugde en vrijheid kunnen ervaren als jij? Zal je hoop en empathie uitstralen voor diegenen die vast zijn komen te zitten in een doosje dat de beleving van onze zogezegde dagdagelijkse realiteit beperkt?

Je ogen zullen onvermijdelijk het licht uitstralen van de sterren die je ziet.