Coachen versus Helpen
Mensen leren door middel van twee drijvende krachten: inspiratie of wanhoop.
De meeste mensen blijven liefst in hun comfortzone zitten en worden zelden geïnspireerd om deze knusse, gezellige zone te verlaten. Maar op die plek vindt heel weinig of zelfs helemaal geen groei plaats. Het leven heeft een doel voor ons in gedachten, of we dat nu leuk vinden of niet. En dat doel is: leren. En dan heb ik het niet over het leren vanuit het hoofd, wat niets meer is dan het onthouden van dingen. Dan heb ik het over het échte leren dat ons wezen verruimt en wijsheid draagt!!
Om dat te laten gebeuren, moeten we onze comfortzone verlaten. Inspiratie kan ons motiveren om dit te doen. Maar bij gebrek aan inspiratie, is wanhoop de enige andere manier waarop het leven ons ertoe brengt onze comfortzone te verlaten.
Vandaar dat de meeste mensen gedreven worden door wanhoop! Degelijke coaching en degelijk onderwijs heeft de kracht om te inspireren. Door inspiratie gaan we verder dan onszelf. De waarde zit ‘m erin dat wij het doen. Als we hulp krijgen, is dat nobel, maar vaak staat het groei in de weg.
Als je een uitgehongerde man ontmoet, help je hem niet door hem eten te geven, je inspireert hem om zijn eigen rijst te verbouwen. Dit is het credo van een goede coach.
Voortijdige hulp zorgt ervoor dat anderen niet meer in staat zijn om hun kracht te ontdekken om zichzelf te helpen. Een van de redenen waarom ik zo houd van echte coaching, ligt vervat in de ethiek ervan, nl. dat wij als coaches niet helpen, enkel tenzij het absoluut noodzakelijk is. We kunnen dan wel de eerste vrachtwagens krijgen voor onze goede hulp, maar wat heeft het voor zin om anderen van ons afhankelijk te maken voor hun rijst?
Mensen vragen om hulp, omdat dat handig is. Ik heb een probleem, dus geef me het antwoord als je het weet! Nee, als een echte coach zou je dat niet doen! Je zou vragen stellen die de ander uitdagen om te kijken en de ontdekken, zodat ze iets gaan zien wat ze nog nooit eerder zagen!
Dat is het AHA-moment, dat is het moment waarop het licht aangaat en het kwartje valt. Een coach dient daarom te leren om zijn/haar ego te kunnen beheersen. Het is vaak zeer verleidelijk om de parels van wijsheid te schenken aan onze medemensen. Het ego houdt er dan ook van om aanbeden te worden en haalt daaruit het grootste plezier en eigenbelang.
Er is nederigheid en geduld voor nodig om anderen niet te helpen, maar hen te ondersteunen bij het ontdekken van hun eigen oplossingen. De wijzen zoeken geen hulp. Ze zoeken docenten en coaches die hen stimuleren in het stellen van betere vragen. Zoals Albert Einstein zei: “Als ik maar 1 uur had om een zeer belangrijk probleem op te lossen, zou ik de eerste 55 minuten besteden aan het vinden van de juiste vraag; zodra ik de juiste vraag heb, kan ik elk probleem in 5 minuten oplossen.”
Verlang je ernaar om een echt verschil te kunnen maken voor anderen? Wil je mensen licht en groei brengen? Reserveer het hulpgeven dan voor de noodgevallen en leer omgaan met anderen vanuit aanwezigheid, luisteren en het stellen van betere vragen.
En ja, ik weet dat het riskant kan zijn! We weten allemaal dat Socrates werd gedwongen om een beker met dodelijk gif te drinken omdat de autoriteiten geen fan waren van de manier waarop hij mensen in hun kracht zette door het stellen van vragen. Socrates was trouwens de eerste coach ter wereld!
Met ❤, Marc
P.S.: Mijn meest invloedrijke mentor, Jiddu Krishnamurti, ‘kwelde’ zijn publiek door steeds diepere en diepere vragen te stellen die tot doel hadden om alle ‘ruis’ uit de geest te verwijderen, en zodoende iemands wezen naar hogere niveaus te stuwen. Ik ben enorm dankbaar dat ik Krishnamurti mocht ontmoeten 3 jaar voor zijn overlijden. Mijn coaching academie en manier van lesgeven is een ode aan hem en aan alle andere fantastische leraren die niet helpen, maar ons laten ontdekken hoe we moeten vliegen.